Öğretmen Tohumda Ormanı Görmeli

lkokul sıralarında “Büyüyünce ne olmak istiyorsunuz?” sorusuyla karşılaşırız hep. Öğretmen, doktor, mühendis olmak istediğimizi beyan eden cevaplar veririz hep.

İlkokul yıllarımda en büyük hayalim öğretmen olmaktı. Ortaokul ve lise yıllarımda rüyamda bile öğretmen olmanın hayalini kurardım. Öğretmen olabilmek benim en büyük rüyamdı. Okulun en çalışkan öğrencilerinden birisi oldum bu hayalime kavuşmak için. Tüm öğretmenlerim alacağım puanla, öğretmenliğe değil, mühendislik veya tıp fakültesine girmemi söylüyorlardı. Ben hiçbirini dinlemedim. Hayalimdeki mesleği istiyordum sadece. Ben öğretmen olacaktım…”

Buraya kadar yazdıklarımı okuyan ve beni lise yıllarımda tanımayan birisi iseniz, “Helal olsun! Hayallerinin peşinden koşmuş, idealist bir insan” dersiniz muhtemelen. Ancak beni tanıyan bir lise arkadaşım veya lise yıllarımdan beni tanıyan birisi iseniz, “Yalancıya bak! Sanki bilmiyoruz okuldaki yaramazlıklarını!” der ve gülersiniz.

Öğrencilik yıllarım, birçok lise öğrencisinde de olduğu gibi, yaramazlıklarla geçti. Hatta “Öğretmen bedduası” almış bir öğretmenim ben.

Galiba lise son sınıftaydık. Bir gün Salih AY hocam bana nasıl kızmışsa, “811 Sait Çamlıca! Sana beddua ediyorum, Allah seni öğretmen yapsın!” dedi. Nasıl da kızmış, nasıl da içten beddua etmişse, ben öğretmen oldum!

Sınıflarda derslere girdiğim yıllarda, öğrencilerime ne zaman sinirlensem, Salih hocamın bedduası gelir aklıma. Umarım Salih hocam ve diğer hocalarım bana haklarını helal etmiştirler!

Keşke hepimiz Salih hoca kadar sabırlı olabilsek. En sinirli anımızda bile, beddua eder gibi dua edebilsek öfkelendiklerimize.

SAİT ÇAMLICA